Ministranci
Opiekun: ks. Rafał Kowalski
„Ministrare" z języka łacińskiego oznacza „służyć”, tak więc ministranci to najczęściej młodzi chłopcy, których głównym zadaniem jest służba Bogu przy ołtarzu. Ministrant jest pomocnikiem kapłana w sprawowaniu Mszy św. oraz innych nabożeństw, przynosi mu i podaje szaty oraz naczynia liturgiczne, trzyma patenę podczas Komunii Św., podaje kadzidło, a czasami także czyta czytania. W czasie Triduum Paschalnego ministranci pełnią służbę przy Grobie Pana Jezusa.
Jeżeli chciałbyś zostać ministrantem, zgłoś się do naszego opiekuna - ks. Rafała. Pamiętaj, że bycie ministrantem związane jest z pewnymi obowiązkami oraz wymaga odpowiedzialności. Służba przy ołtarzu to jednak piękna przygoda, do której serdecznie zapraszamy!
Zasady ministrantów:
-
przychodząc do kościoła klękamy przed tabernakulum, aby oddać pokłon Chrystusowi.
-
nie przybiegamy na liturgię w ostatniej chwili ale przychodzimy do kościoła przynajmniej 15 minut wcześniej. Czas ten przeznaczamy na wyciszenie się i duchowe przygotowanie do uczestnictwa w Eucharystii lub nabożeństwie oraz spokojne przebranie się. Udział Służby Liturgicznej we Mszy św. nie może ograniczyć się do wykonywania powierzonych im czynności. Posługa ma ich prowadzić do pełniejszego włączania się w święte obrzędy, a przede wszystkim do zachowania godnej postawy w trakcie liturgii.
-
pamiętajmy, że ministrant służy Chrystusowi całym swoim życie, toteż jego misja nie ogranicza się tylko do murów kościoła. Bliskość Jezusa w czasie liturgii zobowiązuje do Jego naśladowania w pełnieniu służby w domu, w szkole, na podwórku. Ministrant nie używa brzydkich wyrazów, jest uczynny, posłuszny i punktualny, modli się rano i wieczorem. Ważne jest, aby każdy ministrant regularnie przystępował do spowiedzi (raz w miesiącu) i w czasie każdej Mszy św. mógł przystąpić do Komunii Świętej.
MODLITWY MINISTRANTA
Przed służbą
Oto za chwilę przystąpię do ołtarza bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją, do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko tobie Amen.
Po służbie
Boże, którego dobroć powołała mnie do twej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach, przez dzień dzisiejszy i całe me życie, szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
NACZYNIA LITURGICZNE:
-
kielich - jest to naczynie liturgiczne, w którym w czasie Mszy świętej umieszcza się wino do konsekracji,
-
puryfikaterz, inaczej ręczniczek - oczyszcza się nim i osusza kielich oraz patenę na Hostie,
-
palka - jest kwadratowym kawałkiem usztywnionego płótna, służącym do nakrycia kielicha mszalnego,
-
korporał- jest kwadratowym kawałkiem płótna rozkładanym na ołtarzu. Stawia się na nim kielich oraz patenę z Hostią podczas liturgii eucharystycznej,
-
welon na kielich - Jest to tkanina, najczęściej koloru białego, może być także koloru ornatu, którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych,
-
ampułki – niewielkie naczynia szklane z winem i wodą, które na małej tacy podaje się kapłanowi w czasie Mszy świętej.
Patron ministrantów
Jednym z najbardziej znanych patronów ministrantów jest św. Dominik Savio.
Choć przeżył tylko 15 lat, pozostawił nam wzór życia, godny naśladowania.
Dominik urodził się w 1842 r. we włoskiej miejscowości Riva di Chieri, koło Turynu jako drugi z dziesięciorga dzieci miejscowego kowala i krawcowej. Już od bardzo wczesnego dzieciństwa był nad wyraz posłuszny swoim rodzicom, a jego pobożność wzrastała szybciej, niż u innych dzieci. Mając 5 lat służył już do Mszy św. Dominik przyjął I Komunię Świętą w wieku 7 lat, co na ówczesne czasy było rzeczą dość niezwykłą (w tamtych czasach dzieci dopuszczano do I Komunii Św. najczęściej po ukończeniu 11 roku życia). Tego dnia zapisał w książeczce do nabożeństwa następujące postanowienia, świadczące o dojrzałym życiu religijnym: "1. Będę się często spowiadał, a do komunii św. przystępował ilekroć pozwoli mi na to spowiednik; 2. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja; 3. Śmierć – tak, ale nie grzech".
W wieku 12 lat został przyjęty przez św. Jana Bosko do Oratorium. Dwa lata później, wraz z kilkoma przyjaciółmi, założył Towarzystwo Niepokalanej - grupę chłopców zaangażowanych w młodzieńczy apostolat dobrego przykładu. Dominik był znany jako osoba gorliwie praktykująca i nie zaniedbująca okazji do modlitwy.
Pod koniec 1856 r. Dominik zapadł na chorobę płuc, która doprowadziła do jego śmierci w marcu roku następnego. Miesiąc po śmierci ukazał się swojemu ojcu i zapewnił go, że jest w niebie. Już wówczas otoczony był kultem świętości. Oficjalnie w 1950 r. papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a 12 czerwca 1954 r. uroczyście kanonizował.
Św. Dominik Savio jest jedną z najmłodszych osób, wyniesionych przez Kościół na ołtarze. Liturgiczne wspomnienie św. Dominika Savio obchodzone jest w kościele powszechnym w dn. 9 marca.
